انتظار به پایان می رسد

     

                    

                         

                    

                         

                    

                         اومدي شبيه بارون دله من خسته خاكه 
                    

                    

                         واسه اون نم نمه چشمات ، نميدوني چه هلاكه

                    

                         نمي دوني ، نميدوني واسه من چقدر عزيزي 
                    

                    

                         شايدم مي دوني اما منو باز به هم ميريزي

                    

                         نمي دونم چي رازيه كه تو چشمات خونه كرده

                    

                         هر چي هست اونقدر قشنگه كه منو ديوونه كرده

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         قطار می رود....تو می روی..... تمام ایستگاه می رود............ 
                     و من چقدر ساده ام که سالهای سال ،در انتظار تو 
                     کنار این قطار رفته ایستاده ام 
                     و همچنان به نرده های ایستگاه رفته تکیه داده ام!!

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                          
                     دیدنت دشوار است 
                     
                     
                     من که به معجزه ی عشق ایمان دارم 
                     می کشم 
                     آخرین دانه ی کبریتم را در باد 
                     
                     هر چه بــــــادا بــــــــــاد!

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         دفتری بود که گاهی من و تو 
                     می نوشتیم در آن 
                     از غم و شادی و رویاهامان 
                     از گلایه هایی که ز دنیا داشتیم 
                     من نوشتم از تو: 
                     که اگر با تو قرارم باشد 
                     تا ابد خواب به چشم من بی خواب نخواهد آمد 
                     که اگر دل به دلم بسپاری 
                     و اگر همسفر من گردی 
                     من تو را خواهم برد تا فراسوی خیال 
                     تا بدانجا که تو باشی و من و عشق و خدا!!! 
                     تو نوشتی از من: 
                     من که تنها بودم با تو شاعر گشتم 
                     با تو گریه کردم 
                     با تو خندیدم و رفتم تا عشق 
                     نازنیم ای یار 
                     من نوشتم هر بار 
                     با تو خوشبخترین انسانم… 
                     ولی افسوس 
                     مدتی هست که دیگر نه قلم دست تو مانده است و نه من!!!

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                         

                    

                          
                               
خواستن ،همیشه توانستن نیست 
                          
گاهی فقط، 
                          داغ بزرگی است 
                          که تا ابد بر دلت می ماند 
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                         

                              

                          
                               
                          
                               
رفت و آمد ، 
                          
                               
                          
                               
رفت و آمد ، 
                          
                               
                          
                               
اینقدر رفت و آمد 
                          
                          
که از یاد برد ، چیزی به نام ماندن هم وجود دارد 
! 
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                              يادته زير گنبد کبود تو بودي و کلي آدماي حسود؟ 
                          تقصير همون حسوداست که حالا 
                          هستي ما شده يکي بود يکي نبود... 
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                              کاش همیشه در کودکی می ماندیم 
                          تا به جای دلهایمان 
                          سر زانوهایمان زخمی میشد!... 
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                              چه تقدیر بدیست ! 
                          
                               
                          
                              من اینجا بی تو می سازم 
                          
                               
                          و تو، آنجا با او می سازی...!!! 
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                              وقتی که نیستی 
                          
                          بادیدن هر صحنه عاشقانه ای 
                          
                          احساس یک پرانتز را دارم 
                          
                          که همه ی اتفاقات خوب خارج از آن می افتد 
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                               
                          
                              مرا به ذهنت نه…. به دلت بسپار…. 
                          
                          من ازگم شدن درجاهای شلوغ 
                          
                          ...میترسم ...